‘Pling’ een berichtje van René. De papieren die we nodig hebben om een afspraak te maken bij het consulaat zijn binnen! Jihoooeeeee, dat voelt goed, want de stilte werd oorverdovend.
Diezelfde avond zitten we nog achter de laptop. Voor de kinderen en onszelf moeten we een D-160 formulier invullen. Ik weet niet precies waar de D voor staat, maar ik verdenk dat de 160 staat voor de minuten die je nodig hebt per formulier. Halleluja, wat een klus! Ze willen veel weten, zelfs je social media kanalen, alle e-mail adressen van de laatste vijf jaar en of je lid bent van een tribe.
Naast persoonsgegevens willen ze ook weten welke intenties wij hebben en of wij van plan zijn een aanslag te plegen. Dat is natuurlijk niet zo, maar voor de zekerheid gaat René wel zijn baard afscheren (grapje)
We krijgen het bericht dat er op het consulaat in Amsterdam een wachttijd is tot februari. Op advies van Arvato (en trouwens ook al iemand via Facebook) maken we een afspraak in Frankfurt. De wachttijd is daar veel korter waardoor we gelukkig eind december terecht kunnen.
We hebben het nog over wat zaken met de HR medewerker uit Amerika. We willen graag de kat meenemen en vragen ons af wanneer ongeveer onze vlucht zal zijn. Ze zegt; ‘We gaan ervoor om zo snel mogelijk in januari een vlucht te boeken’. Wat! Zegt ze nu echt begin januari? Dan hebben we nadat we zekerheid hebben over ons visum nog maar 2, max 3 weken voordat we vertrekken! Onze buikjes beginnen te kriebelen (Het voelt als vlinders op een suger-rush).
Insider info: Bedankt voor het delen van ons huis, we hebben een paar fijne geïnteresseerden.
Die avond lig ik in bed en kan ik niet slapen. Een lichte vorm van paniek en zorgen houdt met wakker. Het wordt tijd voor een goede planning en to-do-lijst want de klok die gaat steeds sneller tikken. Tik tak, tik tak.
— Wordt vervolgd —