Blog 12: De aankomst

We zijn gestrand in Minneapolis vanwege de sneeuwval en hebben overnacht in een hotel. Vroeg in de ochtend (rond een uur of vijf) worden we allemaal wakker. We hebben maximaal vijf uur geslapen maar ons biologisch klokje rinkelt nog op Nederlandse tijd en onze maagjes beginnen te rommelen (Ze klinken meer als brullende leeuwen). We kleden ons aan en om zes uur zitten we aan het ontbijt.

Dit is ons eerste Amerikaans ontbijt. Wat een feest, de suikers, koolhydraten en calorieën staan in polonaise opgesteld en worden begeleid door een grote bigband van 150 man. Niet goed voor ons, maar oei, wat klinkt dit als muziek in onze oren! De kinderen maken hun eerste ‘waffel’ vers uit een waffelijzer, er wordt een muffin gekozen met een kommetje serails. Wij gaan voor toast en boerenomelet. Die smaakt verrukkelijk, een combi van weinig groente en heel veel ceder cheese.

René heeft inmiddels bericht van zijn werk. We kunnen om 12 uur een vlucht nemen naar Louisville. Alles gaat weer in de koffers, Willem weer in zijn mandje en we starten aan onze derde reisdag. Vandaag zijn de “weergoden” ons goed gezind en verloopt alles zoals het hoort en houdt Willem alles schoon (hij slaapt vooral). Het vliegtuig wordt sneeuwvrij gemaakt en vliegt met minimale vertraging richting Kentucky.

Het moment dat we door de wolken omlaag zakken is bijzonder. Gedachten en online afbeeldingen veranderen in een levensecht beeld. Om Louisville met haar grote rivier te zien liggen is bijna magisch. We zijn er! Dit is de plek waar we voorlopig blijven. Met het dalen van het vliegtuig daalt ook het besef dat we nu toch echt aan ons avontuur gaan beginnen. Samen met het gezin wonen en werken in Amerika.

De landing gaat soepel en omdat we via het binnenland vliegen lijkt het meer op uitstappen op een treinstation dan een vliegveld. Geen controles meer en hup gewoon door.

We halen onze auto op, hopelijk passen al onze koffers erin. Dat blijkt duidelijk GEEN probleem. René zijn staartje kwispelt weer bij het zien van dikke vette Ford. Deze luxe kennen we niet van thuis. Onderweg roep ik naar hem; ‘En hoe rijdt ie?’ We zitten zo ver uit elkaar dat harder praten niet overbodig is (oké ik overdrijf weer een beetje).

Binnen een half uur zijn we bij ons appartement bij de Overlook in Sint Thomas. Hier blijven we de komende maand wonen. In februari verhuizen we in hetzelfde complex naar een driekamer appartement (nu zijn het er twee). Het is een leuke plek.

Met de jetlag in onze rugzak en een lege koelkast besluiten we de kids een plezier te doen en naar de KFC te gaan. Meer dan de helft van onze bestelling gaat mee in doggy-bags naar huis en voor de zekerheid jatten we een paar plastic rietjes (zooooooo heerlijk als ze niet van papier zijn). In ons nieuw huis duiken we allemaal vroeg in onze bedjes (9 uur)

Morgen gaan we de boel verkennen en boodschappen doen.

— Wordt vervolgd —