Vandaag heeft René zijn eerste werkdag. In de ochtend gaat hij kennis maken en in de middag komt hij samen met een HR medewerker (onze inmiddels heldin door al haar goede hulp) mij ophalen om een bankrekening te openen en een social securitynummer aan te vragen.
Bij de bank staat een gastheer om ons te ontvangen. Hij herkent ons accent van een reis naar Nederland. Hij vraag, ‘where in the Netherlands do yoy live?’ Ik zeg; ‘Fields’ (Velden). Dat kent hij niet dus zeggen we; ‘our village is a two our drive from Amsterdam’. We hebben inmiddels geleerd dat men het hier niet over miles heeft, maar over de tijd dat je ergens vandaan zit.
De aanmelding gebeurt via de telefoon, om precies te zijn via sms. De sms moeten we even afstoffen omdat wij eigenlijk alleen nog maar Whatsapp gebruiken. Het is wel een vernuftig systeem, je krijgt een sms met een vraag en je antwoord bepaald welke vraag je daarna krijgt.
Na wat wachten worden we door een jonge gast naar zijn kantoortjetjetje geleid. Hij heeft een kaki broek aan met een net iets te ruim zittende fijn geruite blous. Zijn haar zit in een scheiding. Zijn stopwoord is ‘got ya’. Tenminste na elke vraag (en dat zijn er nogal wat) is dat zijn reactie. We worden vriendelijk geholpen en zodra we het social security nummer hebben kunnen we onze creditcard op gaan halen.
Insight info: Mensen begroeten je hier met; ‘how are you doing?’ Er wordt verwacht dat je daar niet “echt” op in gaat. Reacties als ‘Good’, ‘Hanging in there’, ‘Fine’, worden wel gewaardeerd. Ik ben nog aan het aftasten of het de bedoeling is om dan ook te vragen hoe het met de ander is of dat het daarbij dan blijft.
We gaan vervolgens naar de social security office. Voor we binnen mogen wordt van ons verwacht een mondkapje te dragen. Links naast de ingang is een donker eiken toonbank waarachter een bewaker zit. Voorbij de bewaker kunnen we gaan zitten. Stoelen staan in rijen achter elkaar zoals in een klaslokaal. Het is er stil. De muren zijn beige en er zijn weinig ramen. Net als bij de bank zit er een retro systeem plafond in. Rechts naast ons hangt een grote foto van de president en een Amerikaanse vlag. Na zo’n 20 minuten wachten zijn we aan de beurt. Ook hier worden we weer vriendelijk geholpen. Het zal zo’n één tot twee weken duren voordat we ons social security nummer krijgen. Vanaf die tijd zal ik ook hier mogen werken. Voor nu hou ik me vooral bezig met zaken op orde krijgen.
De collega van René zet ons af bij zijn auto. Hij heeft een goede ochtend gehad en pronkt met een goodiebag. Kentucky is de staat van de bourbon wat verklaard waarom er chocolade bourbonballs in zitten. Het klinkt grappig, maar ze smaken als motballen. Ondanks de ballen is René wel nog steeds blij dat hij de ballen had om aan deze job te beginnen. De collega’s en werklocatie(s) bevallen hem op de eerste indruk en hij kijkt er naar uit om er maandag zijn tanden in te zetten (zonder bourbonballs).
De volgende stap is school voor de kinderen.
— Wordt vervolgd —
