René heeft dus gesolliciteerd op een baan in Amerika en de eerste reacties zijn positief.
Er volgend drie maanden van gesprekken, wachten, wachten, wachten en nog eens wachten. Die drie maanden duren echt heeeeeeeeeel erg lang! Tijd is een vreemd iets. Als je ergens op wacht wordt het traag en stroperig. Een soort van taaie escargots op een bedje van slappe boontjes (vind ik allebei echt smerig).
Het zijn ook warme maanden, het weer is niet alleen warm (lees: dagelijks klotsende oksels), maar de reacties ook. Het is hartverwarmend om te horen en te voelen dat mensen ons gaan missen als onze plannen door zullen gaan. Wij hun ook. Het thema Amerika neemt dat ook veel gespreksstof in beslag. Met vrienden, familie en in ons gezin fantaseren we er flink op los, zeker als René te horen krijgt dat zij hem graag in hun team willen hebben…….. Het is nu dus wachten op een aanbod.
En dan in juli komt het verlossende bericht……
Het gaat NIET door!
KAK! Het gaat niet door. Niet? Hoezo niet? Wat blijkt, er mogen vijf medewerkers naar Amerika en René is nummer zes en de anderen waren eerder en net als hem goede kandidaten.
Ons hele gezin baalt enorm (jep er zijn tranen). We hadden hier echt zin in met ons viertjes. Het gevoel van spanning die weg valt, weten waar we aan toe zijn, teleurstelling en enorm balen vermengen zich als een glaasje Rivella, maar dan over datum. Een beetje vreemd, maar niet lekker.
We likken onze wonden en om onszelf te troosten boeken we op het laatste moment een vakantie naar Kroatië. Snorkelen en drinken in de zon kan meer goed maken dan thuisblijven kapot kan maken (of zoiets dan). De vakantie is heerlijk, de nieuwe omgeving doet ons goed. De beste manier om grip te krijgen op tijd is uiteindelijk toch door in het moment te blijven.
Zodra we thuis komen kan ik moeilijk het gevoel vasthouden, het voelt alsof ik spontaan in een midlife-crises terecht ben gekomen. Het verre onbekende is ineens ingeruild voor het bekende. Zakelijk ben ik er blij mee, maar de voorspelbaarheid van 2023 lijkt me nu eerder saai dan fijn.
Insider info: Bij het nieuws dat we niet gingen is er gejuicht en zelfs gehuild van vreugde door mensen die we achter zouden laten, dat verzacht.
We sluiten onze vakantie af met nog een week op Terschelling. Daar zijn we vaak te vinden omdat hier vrienden wonen die ons enorm dicht aan ons hart liggen. Voor ons is dit thuis komen. We praten bij over onze laatste maanden en wat het met ons heeft gedaan en heeft opgebracht.
In mijn vrije momenten (omdat blijven mokken niet echt een oplossing is) struin ik op mijn telefoon steeds vaker marktplaats af voor een camper. Lijkt me een prima oplossing om mijn midlifecrisis voor 2023 nog even de kop in te drukken (Scandinavië lijkt me zo vet). Je hebt immers zelf ook invloed op wat er komen gaat.
René zit ook op zijn telefoon wat te scrollen tot hij ineens met grote ogen op kijkt…………. Hij zegt: “ik heb mail”.
—wordt vervolgd—
Vakantie-kiekjes uit onze feel good vakantie Kroatië
Vakantie-kiekjes uit onze happy place op Terschelling
